Nick mieszkał w przytulnym domu na końcu ulicy. Ogrodzony był niewielkim drewnianym płotem, który śmierdział nowo nałożoną farbą. W ogrodzie stała wiekowa huśtawka. Wyglądała imponująco, gdyż zielone pnącze pozawijało się wokół jej drążków. Znajdowało się tam jeszcze kilka drzew i niewielki ogródek z warzywami. Lena była wspaniałym nocnym przewodnikiem. Znała drogę na tyle dobrze, że poczułam ukłucie zazdrości. Nie znałam jej życia sprzed naszego spotkania. Mogła umawiać się z różnymi chłopakami.
- Tam jest jego pokój - wydusiła z siebie wskazując na uchylone okno - Tylko bądź ostrożna, okey?
Spojrzałam na nią i lekko się uśmiechnęłam.
- Będę, nie martw się. W razie czego zagwiżdżę.
Uniosłam głowę w górę. Okno nie było wysoko. Czułam determinację. Jeszcze kilka tygodni temu pokonałabym ten dystans jednym susem. Teraz byłam niczym połamana laleczka barbie.
- Wchodzę - szepnęłam.
Mocno zaparłam się o gałąź jabłonki. Następnie podciągnęłam rękami i cały ciężar ciała przeniosłam na parapet. Złapałam równowagę. Uniosłam kciuk w górę na znak, że wszystko jest w jak najlepszym porządku i wsunęłam się do pogrążonego w mroku pokoju. Po omacku badałam teren dłonią. Lampa? Zeszyty? Jakaś półka, coś mokrego, przedmiot o dziwnym kształcie. Uroki nocy mogą z codziennych rzeczy wytworzyć niewyobrażalne atrybuty. Momentalnie zahaczyłam o szklany słój, który zbił się z okropnym trzaskiem. Drobne szkiełka porozsypywały się po podłodze. Piorunująco do moich uszu doszedł dźwięk wystraszonego chłopaka wyskakującego z łóżka.
- Co jest do cholery! - Zajęczał pod wpływem wbijającego się w jego stopy szkła. Na szczęście dał radę dość do kontaktu i zapalić światło.
- Molly? - przetarł z niedowierzaniem oczy.
Zamurowało mnie. Totalnie. Jakie on miał CIAŁO. Stał w samych bordowo-czarnych spodenkach. Mięśnie jego klatki piersiowej były napięte. Bicepsy nadawały ramionom ogromnej siły. Wszystkie T-shirty, które nosił na co dzień wydały mi się zbędne. Skrywały bowiem jego naturalne piękno. Zresztą nie powinnam być tak bardzo zdziwiona. Trenował, gdyż był kapitanem drużyny.
- Molly? - powtórzył tym razem z większą troską w głosie.
- Ja... - wpatrywałam się w niego jak w obrazek.
- Wszystko w porządku?
Wyjął z szafy bluzkę i zamaszystym ruchem zmiótł nią leżące pomiędzy nami kaleczące odpadki. Następnie ruszył w moją stronę.
- W zasadzie to nie jest. Wszystko przejawia się przeciwko mnie - rozkleiłam się.
Nawet się nie zawahał tylko podszedł i objął mnie w ramiona. Czułam ciepłe od snu ciało, każdy ruch mięśni. Zamknęłam oczy. Wyobraziłam sobie jak Oliver w taki sam sposób zawsze był przy mnie.
- Chciałam z tobą porozmawiać - wydukałam kiedy Nick wypuścił mnie ze swoich objęć. Założyłam kosmyki włosów za uszy.
- Nick, dobrze wiesz, że nie nawiedzałabym cię o tak później porze gdybym nie miała powodu.
Uśmiechnął się z przekąsem.
- Ani razu mnie nie odwiedziłaś więc nie wiem.
- Walę prosto z mostu. Uratowałeś mnie tamtej nocy prawda?- spojrzałam głęboko w jego zielone oczy.
- I tak, i nie - przeczesał ręką włosy i przysiadł na roku łóżka.
- To znaczy?
- No, niby cię uratowałem.
- Ale?- ciągnęłam go za język.
- Nie będe przypisywał sobie zasług, których nie dokonałem. Proste.
- Nie musisz być taki skromny - przysiadłam obok niego.
- Molly nie rozumiesz - oburzył się - Ja tylko zadzwoniłem po karetkę. Kiedy dobiegłem tylko leżałaś. Nie wiesz ile razy w szpitalu przeklinałem siebie, że nawet na sekundę cię nie zatrzymałem.
Zbladłam, ale chciałam wiedzieć więcej.
- Widziałeś kogoś?
- Słyszałem twoje krzyki. Potem były stłumione. Zawróciłem. Kiedy pozostała mi już ostatnia prosta w ciemności dostrzegłem jakiegoś gostka. Wyglądał na pięćdziesiątkę maks. Chociaż ciężko mi stwierdzić, bo z bliska go nie widziałem.
- To on mi to zrobił?
- Nie! On zaatakował od tyłu tego, który wymierzał ci ciosy. Szarpali się i krzyczeli. Zanim podbiegłem zniknęli w ciemności.
- To był drugi mężczyzna?
- Nie wiem Mo. Byłem tak przerażony, że nie myślałem logicznie - przerwał - wyglądałaś okropnie.
- Dzięki - szturchnęłam go w bok.
- Skrywasz coś przede mną prawda?
Poczułam ucisk w żołądku. Owszem o wielu sprawach mu nie powiedziałam. Spędziliśmy jeden cudowny dzień w kawiarni. Po za tym kim ja dla niego byłam? Dziewczyną, która wystawiła go już na drugim spotkaniu.
- To znaczy co? - chciałam brzmieć naturalnie.
- Coś cię gryzie. Masz kogoś z kim masz problem? A może coś w domu?
Czytał ze mnie jak z otwartej księgi. W zasadzie czułam sie przy nim dobrze. Stawał się pewno rodzaju przyjacielem.
- Jest kilka spraw, o których ci nie powiedziałam, ale nie znam cie zbyt dobrze by powierzyć moje sekrety.
Wstałam gotowa wyjść ponownie przez okno. Lena wiernie czekała.
- Także to by było na tyle. Dziękuję ci za wszystko.
- I po prostu wyjdziesz tak?
- No, tak.
- To przynajmniej wykorzystaj drzwi a nie okna - był oburzony.
- Jesteś zazdrosny czy co?
- Wyjdź już okey. Myślałem, że przyszłaś porozmawiać o czymś innym.
- Niby o czym?
- Daj mi spokój.
Wywróciłam oczami i podążyłam w stronę drzwi.
- Mogłaś przynajmniej wyjaśnić dlaczego mnie wystawiałaś tamtego dnia - zatrzymały mnie jego słowa.
- Na litość boską, Nick! Straciłam kogoś i jest mi ciężko okey? Kochałam go nad życie.
- Wiesz co ci powiem. Nigdy nie będziesz szczęśliwa. Szukasz twarzy a nie serca, i nigdy go nie znajdziesz - te słowa zabolały. Przebiły moje serce na wylot. Były jednak prawdziwe, gdyż w każdym przejawie miłości czy chociażby życzliwości widziałam Olivera. Następnie stratował to uczucie, bo żadna otaczająca mnie osoba nie była moim ukochanym.
<3- #1
OdpowiedzUsuńFantastyczne ! 👌
OdpowiedzUsuń